Badanie Tankan pokazuje złagodzenie obaw handlowych, ale rosnącą presję kosztową

Bank Japonii (BoJ) to japoński bank centralny, który ustala politykę pieniężną w kraju. Jego mandat obejmuje emisję banknotów oraz prowadzenie kontroli walutowej i pieniężnej w celu zapewnienia stabilności cen, co oznacza cel inflacyjny na poziomie około 2%.

Bank Japonii rozpoczął ultra-luźną politykę pieniężną w 2013 roku, aby stymulować gospodarkę i pobudzić inflację w środowisku niskiej inflacji. Polityka banku opiera się na luzowaniu ilościowym i jakościowym (QQE), czyli drukowaniu pieniędzy w celu zakupu aktywów, takich jak obligacje rządowe lub korporacyjne, aby zapewnić płynność. W 2016 roku bank podwoił swoją strategię i jeszcze bardziej poluzował politykę, najpierw wprowadzając ujemne stopy procentowe, a następnie bezpośrednio kontrolując rentowność 10-letnich obligacji rządowych. W marcu 2024 roku BoJ podniósł stopy procentowe, skutecznie wycofując się z ultra-luźnego stanowiska polityki pieniężnej.

Masywny bodziec Banku spowodował deprecjację jena w stosunku do głównych walut. Proces ten nasilił się w latach 2022 i 2023 z powodu rosnącej rozbieżności polityki między Bankiem Japonii a innymi głównymi bankami centralnymi, które zdecydowały się na gwałtowne podniesienie stóp procentowych, aby walczyć z najwyższymi od dziesięcioleci poziomami inflacji. Polityka BoJ doprowadziła do poszerzenia różnicy w stosunku do innych walut, obniżając wartość jena. Ten trend częściowo odwrócił się w 2024 roku, kiedy BoJ zdecydował się porzucić ultra-luźne stanowisko polityki.

Słabszy jen i wzrost globalnych cen energii doprowadziły do wzrostu inflacji w Japonii, która przekroczyła cel BoJ wynoszący 2%. Perspektywa rosnących wynagrodzeń w kraju – kluczowy element napędzający inflację – również przyczyniła się do tego ruchu.